«Το πουγκί της Χήρας» του Μπίρμπαλ σε θεατρική παράσταση από τους σπουδαστές των Χίντι στην Αθήνα
Χριστίνα Αρόρα*
Στις 7 Ιουνίου του 2019 στο ξενοδοχείο Τιτάνια της Αθήνας πραγματοποιήθηκε το 17ο Διεθνές Συνέδριο Χίντι με μεγάλη επιτυχία όπως παραδέχθηκαν οι Ινδοί διοργανωτές, αλλά και όπως διαπιστώσαμε κι εμείς οι ίδιοι από τα χαμόγελα και τα εγκόμιά τους. Στο συνέδριο έλαβαν χώρα διάφορα δρώμενα και από τις δύο πλευρές, την ελληνική και την ινδική. Χορός, θέατρο, μουσική, ποίηση, ζωγραφική. Όλο το φάσμα του πολιτισμού. Η συνεργασία των δύο πλευρών ήταν αγαστή, απόδειξη ότι λαοί ολωσδιόλου διαφορετικοί μπορούν να είναι αγαπημένοι και να βρουν κοινά σημεία που τους ενώνουν.
Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε στο θεατρικό έργο που ανέβασαν οι Έλληνες σπουδαστές των χίντι υπό τον συντονισμό του καθηγητή τους και πρόεδρο της ΕΛΙΝΕΠΑ Δρ Δημήτρη Βασιλειάδη. Στο έργο συμμετείχαν: η Μάρι Σιαμπάνη που έκανε την αφήγηση, ο Άγγελος Αρόρα στον ρόλο του φιλοχρήματου και πονηρού Σάντου, η Κούλα Ρήγα στον ρόλο της ηλικιωμένης χήρας που εξαπατήθηκε, η Χριστίνα Αρόρα στον ρόλο του Μπιρμπάλ που κλήθηκε να δώσει λύση στο πρόβλημα της χήρας και η Ελεάννα Ρατζβίκα Δελή στον ρόλο του αγγελιοφόρου.
Η προσπάθεια ήταν ερασιτεχνική μα φιλότιμη. Είχαν γίνει και ενδυματολογικές παρεμβάσεις. Η Κούλα Ρήγα είχε φτιάξει μόνη της το κουστούμι της για το ρόλο της χήρας. Η Χριστίνα Αρόρα φόρεσε τουρμπάνι αφού έκανε τον Μπιρμπάλ. Ο Άγγελος Αρόρα φορούσε ριχτά ρούχα, ένα πορτοκαλί ύφασμα γύρω από το λαιμό κι ένα περιλαίμιο, αξεσουάρ που φανέρωναν ότι πρόκειται για μοναχό.
Η υπόθεση του θεατρικού έργου είναι βασισμένη σε μια από τις πολλές ιστορίες του Μπίρμπαλ, τον πανέξυπνο βεζίρη του αυτοκράτωρα Ακμπάρ που λείνει τα προβλήματα όλου του κόσμου. Στην ιστορία μας, που έχει τίτλο «Το πουγκί της χήρας» μία χήρα επισκέπτεται τον Μπίρμπαλ για να τη βοηθήσει με μία υπόθεσή της, την οποία και αρχίζει να του τη διηγείται. Επειδή έπρεπε να φύγει σε ταξίδι, είχε πάει σε έναν μοναχό (σάντου) θεωρώντας ότι πρόκειται για έναν άγιο άνθρωπο, όπου θα μπορούσε να αφήσει το πουγκί με τις οικονομίες της. Ο Σάντου άλλωστε φαινόταν να αδιαφορεί για τα υλικά αγαθά και της ζήτησε να το θάψει σ’ ένα μέρος στο καλύβι του. Λίγους μήνες μετά η χήρα επέστρεψε στο καλύβι του μοναχού για να πάρει το πουγκί της. Έψαξε στο μέρος που το είχε θάψει αλλά δεν το έβρισκε πουθενά. Ζήτησε εξηγήσεις από τον Σάντου, μα εκείνος την έδιωξε μιλώντας της με απότομο τρόπο και έκανε πως είχε προσβληθεί.
Ακούγοντας την ιστορία της, ο Μπίρμπαλ σκέφτηκε ένα σχέδιο για να πάρουν πίσω το πουγκί της. Κατευθύνθηκαν λοιπόν προς το καλύβι του Σάντου και ζήτησε από τη χήρα να κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο και να παρουσιαστεί μόνο όταν της κάνει σινιάλο. Ο Μπίρμπαλ πάει στον Σάντου και ξεκινάει να του μιλά έχοντας σε κοινή θέα μια κασετίνα κοσμημάτων. Καθυστερεί σκόπιμα να πει στον Σάντου για την κασετίνα και να του δείξει τι έχει μέσα αυξάνοντας την επιθυμία του να το αποκτήσει. Φυσικά ο μοναχός αν και λέει ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα εγκόσμια πράγματα, δέχεται να του τα φυλάξει. Τότε ο Μπίρμπαλ κάνει το σινιάλο και εμφανίζεται η χήρα. Ο Σάντου τρομοκρατείται και εκνευρίζεται μα δεν το δείχνει. Κάνει ότι χαίρεται, της φέρεται φιλικά και ουσιαστικά της δίχνει τον τόπο που ήταν θαμένο το πουγκί για να μη χάσει το χρυσάφι του Μπίρμπαλ. Ο τελευταίος όμως, σύμφωνα με το σχέδιο του, καταλήγει να μην αφήσει τελικά την κασετίνα με τα κοσμήματα κι έτσι ο Σάντου μένει με άδεια τα χέρια και απογοητευμένος.
Η θεατρική παράσταση είχε ζωντάνια και παραστατικότητα χάρη στους συντελεστές οι οποίοι αν και έπαιζαν σε μία γλώσσα που γνωρίζουν σε πολύ αρχικό στάδιο προσπάθησαν να λένε τις ατάκες σε όσο πιο καθαρά χίντι μπορούσαν αλλά και με τον σωστό επιτονισμό με αποτέλεσμα να τους καταλαβαίνει και να συμμετέχει και το κοινό. Δεν έλειψε όμως και η προσπάθεια να αποτυπωθούν και τα συναισθήματα που είχαν τα πρόσωπα κάθε στιγμή. Ζωντάνια στην παράσταση έδωσε και το κοινό. Οι Ινδοί θεατές γνώριζαν την ιστορία και μερικές φορές έλεγαν και εκείνοι τα λόγια μαζί με τους πρωταγωνιστές. Γελούσαν και φαίνονταν να το απολαμβάνουν.
Φυσικά όλο αυτό δεν θα ήταν εφικτό χωρίς τον δρ.Δημήτρη Βασιλειάδη καθώς εκείνος ήταν που συντόνισε όλο το συνέδριο και μας είχε προτρέψει να οργανώσουμε τη θεατρική αυτή παράσταση. Χάρη στην παρότρυνση του και τη στήριξή του το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία.
Περισσότερες φωτογραφίες στην ιστοσελίδα μας στο Instagram
Παραθέτουμε και έναν σύνδεσμο στο youtube όπου παρουσιάζεται μία παρόμοια εκδοχή της ιστορίας σε κινούμενο σχέδιο:
*Η Χριστίνα Αρόρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Κατάγεται από την Ελλάδα και από το Punjab της Ινδίας. Σπούδασε ελληνική φιλολογία και σήμερα εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Έχει ασχοληθεί με τη γραφή Braille ενώ πρόσφατα άρχισε να μελετά τα χίντι και τον ινδικό πολιτισμό. Είναι διαχειρίστρια και αρθρογράφος στο blog https://mikresdiafyges.wordpress.com/
Άρθρα της Χριστίνας Αρόρα στα ΙΝΔΙΚΑ:
«Διακοσμημένα φορτηγά στους δρόμους της Ινδίας», ΙΝΔΙΚΑ 2019.
«Ζητήματα ταυτότητας (Πώς είναι να είσαι Ελληνο-Iνδός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα)», ΙΝΔΙΚΑ 2019.
