ΑΓΑΠΗ ΔΙΧΩΣ ΟΡΟΥΣ

Ευφροσύνη Βυζοβίτου

Ο οδηγός ταξί επέμεινε να με πάει κατευθείαν στην καρδιά του Παλαιού Δελχί. Περνώντας μπροστά από το Κόκκινο Φρούριο και την Πύλη Ajmeri, φτάσαμε στο Chandni Chawk. Όσο πιο πολύ προχωρούσαμε, τόσο πιο πολύ ξεδιπλώνονταν η ζωή των απλών ανθρώπων. Μέρος ενός ατελείωτου συρμού καθημερινής επιβίωσης γεμάτου μόχθου και ιδρώτα.

Κατέβηκα και έριξα μια γρήγορη ματιά στον χάρτη μου. Η αγορά των μπαχαρικών, ο δρόμος με τα πολύχρωμα βραχιόλια, όλα με περίμεναν μες στις γεύσεις και τα χρώματα. Το κύμα των ανθρώπων που μετέφερε υπερφορτωμένα κάρα και τα ατελείωτα ποδήλατα δεν σταματούσε ποτέ αλλά σύντομα μετατράπηκε σε ένα σμήνος που σέρνονταν. Αφέθηκα υπνωτισμένη να με οδηγούν μπροστά. Τώρα ήμουν ένα μέρος του με χιλιάδες μάτια να ανοιγοκλείνουν και χιλιάδες πόδια να κινούνται. Μια φωνή εδώ, ένα μείγμα από μυρωδιές εκεί. Σκούπισα το ιδρωμένο μου μέτωπο με το πίσω μέρος του χεριού μου.

Συμβουλεύτηκα ξανά τον χάρτη μου. Ένα γκρουπ από οπαδούς του Anna Hazare κρατώντας πανό και στριγγλίζοντας, με έκαναν να γυρίσω πίσω μου. Ξαφνικά είδα ένα κατάστημα με μουσικά όργανα πίσω απ’ την γωνία. Κοίταξα ψηλά σε μια μικρή σκουριασμένη πινακίδα και ανέβηκα μια στενή σκαλίτσα. Χρειάστηκε να σκύψω και να μπω από μια μικρή πορτούλα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική γεμάτη από σκονισμένα αντικείμενα και νάτος λοιπόν! Ο κύριος Ganesh Singh έπαιρνε τον μεσημεριανό του υπνάκο πάνω στον πάγκο του. Έμεινα να τον κοιτάζω και δεν μου ερχόταν να τον ξυπνήσω. Ήταν ένας υπέροχος ινδός μεσήλικας. Αλλά στην Ινδία δεν περνάς ποτέ απαρατήρητος. Ο γείτονας του με το που με είδε, έτρεξε να τον ξυπνήσει με έναν χείμαρρο από λέξεις άγνωστες στ’ αυτιά μου. Αναπήδησε και ψέλλισε:

‘Μάλιστα κυρία, χαιρετώ κυρία, τι μπορώ να κάνω για σας κυρία;’

Του εξήγησα πως ήθελα έναν αρκετά μεγάλο αριθμό από grugus, τα μικρά καμπανάκια που φοριούνται στα πόδια από τους χορευτές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το εγκάρδιο του χαμόγελο. Ίσως απλά να του εξασφάλισα τον επιούσιο για μια βδομάδα ή ακόμα για έναν μήνα για ολόκληρη την οικογένεια. Ή ίσως εμάς τους ξένους να μας βλέπουν σαν μικρούς θεούς στον ινδουισμό. Ήταν τόσο ευτυχισμένος με τον μοναδικό πελάτη του για εκείνη την ημέρα!

Τώρα γυρνάω την κάρτα του ανάμεσα στα δάκτυλα μου. Πράγματι, εκείνη η αγορά μ’ όλη αυτήν την ζωή, ο κύριος Ganesh Singh και τα καμπανάκια κυριεύουν την μνήμη μου ως τώρα. Είμαι εκεί και αυτοί είναι εδώ. Όποτε φορώ τα grugus και χορεύω, ο ήχος τους με ταξιδεύει πίσω εκεί ξανά και ξανά. Αυτό που ονομάζεται ‘αγάπη δίχως όρους…’